Cavalia, molt més que cavalls
On 08/02/2008 by Roser Goula
Dimecres vam anar a la carpa de Marina del Fórum per gaudir de Cavalia, un espectacle del tot recomanable fins i tot per a no fans dels cavalls.
Piruetes, salts, fades voladores, elfos sortits d’una pel·li del Sr dels Anells, cavalls blancs i bonics, petons i abraçades, carreres de quàdrigues, mocadors llargs i blancs, cascades fines, fulles de tardor que cauen del sostre, salts impressionants, boles immenses, foc perillós, balls estranys… Renoi, amb tantes coses boniques vaig quedar ben alucinada! No sabia cap a on mirar! És normal, doncs, que fins i tot algun cop m’endugués un bon ensurt per culpa d’un cavall que sortia de sobte galopant a mil per hora pel túnel del costat.
L’espectacle d’un dels creadors del Cirque du Soleil no ha defraudat les meves expectatives: un xou màgic, controlat i perfeccionat fins al més mínim detall, sota una gran armonia mística. La llum, l’escenari canviant, els colors, els decorats i també la música en directe van acabar d’arrodonir un espectacle brillant on ningú podia parar d’aplaudir.
You may also like
Compártelo:
- Haz clic para compartir en Facebook (Se abre en una ventana nueva)
- Haz clic para compartir en WhatsApp (Se abre en una ventana nueva)
- Haz clic para compartir en Twitter (Se abre en una ventana nueva)
- Haz clic para compartir en LinkedIn (Se abre en una ventana nueva)
- Haz clic para compartir en Pinterest (Se abre en una ventana nueva)
- Haz clic para enviar un enlace por correo electrónico a un amigo (Se abre en una ventana nueva)
- Haz clic para imprimir (Se abre en una ventana nueva)
2 comments
Archivos
- septiembre 2022
- junio 2022
- enero 2022
- noviembre 2021
- abril 2021
- abril 2020
- mayo 2018
- marzo 2018
- febrero 2018
- diciembre 2017
- agosto 2017
- julio 2017
- mayo 2017
- abril 2017
- marzo 2017
- febrero 2017
- diciembre 2016
- noviembre 2016
- octubre 2016
- septiembre 2016
- agosto 2016
- julio 2016
- junio 2016
- mayo 2016
- abril 2016
- marzo 2016
- febrero 2016
- enero 2016
- diciembre 2015
- noviembre 2015
- octubre 2015
- agosto 2015
- julio 2015
- mayo 2015
- diciembre 2014
- noviembre 2014
- septiembre 2014
- agosto 2014
- julio 2014
- junio 2014
- mayo 2014
- abril 2014
- marzo 2014
- febrero 2014
- enero 2014
- diciembre 2013
- noviembre 2013
- octubre 2013
- septiembre 2013
- agosto 2013
- julio 2013
- junio 2013
- mayo 2013
- abril 2013
- marzo 2013
- febrero 2013
- enero 2013
- diciembre 2012
- noviembre 2012
- octubre 2012
- septiembre 2012
- agosto 2012
- julio 2012
- junio 2012
- mayo 2012
- abril 2012
- marzo 2012
- febrero 2012
- enero 2012
- diciembre 2011
- noviembre 2011
- octubre 2011
- septiembre 2011
- agosto 2011
- julio 2011
- junio 2011
- mayo 2011
- abril 2011
- diciembre 2010
- noviembre 2010
- octubre 2010
- septiembre 2010
- agosto 2010
- julio 2010
- junio 2010
- mayo 2010
- abril 2010
- marzo 2010
- febrero 2010
- enero 2010
- diciembre 2009
- noviembre 2009
- octubre 2009
- septiembre 2009
- agosto 2009
- julio 2009
- junio 2009
- mayo 2009
- abril 2009
- marzo 2009
- febrero 2009
- enero 2009
- diciembre 2008
- noviembre 2008
- octubre 2008
- septiembre 2008
- agosto 2008
- julio 2008
- junio 2008
- mayo 2008
- abril 2008
- marzo 2008
- febrero 2008
- enero 2008
- diciembre 2007
- noviembre 2007
- octubre 2007
- septiembre 2007
- agosto 2007
Mons pares hi van anar l’altre dia, també, i en van tornar encantats! Jo no he vist mai cap espectacle del Cird du Soleil, així que no puc comparar 😛
Però tothom n’està tan content… Deu ser bo! hehe
Petons!
Mm… Em cridava l’atenció, però com a sonada dels animals que sóc em feia por emparanoiar-me amb com els entrenen, que no els maltractessin. Pel que dius sona no només bonic sinó respectuós amb els bitxets. Ho recomanes, suposo 🙂